Het gaat je aan het hart als je ziet dat een relatie van DD op zijn einde loopt. Alle spanningen die dat met zich mee brengen, is niet niks. Vol goed moed kocht ze samen met haar partner een huis in plaats van het eerst met samenwonen te proberen in een huurhuis omdat hij dat niet wilde. De eerste maanden was het natuurlijk vol spanning van beide kanten vanwege het aanpassen van gewoonten en een totaal andere denkwijze over allerlei onderwerpen. Dat zag ik met kleine stapjes wel de goede richting ingaan. Helaas want dat was de schijn aan de buitenkant als ik weer de verhalen hoorden. Als passie echter overgaat naar ergernis en irritatie is de relatie zo goed als beëindigd. Alleen de definitieve stappen moeten dan nog gezet worden en dat zijn de moeilijkste vanwege het gekochte huis en de gevolgen. Diverse pogingen worden er weer vol goede moed genomen met aanpassingen. Ieder doet zijn en haar best, maar de eigen karakters komen na korte tijd toch weer bovendrijven en verder gaan is voor beiden een grote overgave wat uiteindelijk een naast elkaar leven wordt.
Ieder moment dat de telefoon gaat of als ze hier aan mijn deur staat, denk ik dat de definitieve stap genomen is. Mijn angst is dan hoe gaat de ander daarop reageren? Agressief of beschaafd? Ze is een vrijgevochten meid en nu voelt ze zich gevangen en gedwongen in een een hokje geduwd met wensen en aanpassingen waarin zij zich niet meer thuis voelt. Het vogeltje wil weer vliegen, vrij zijn, de kooi is te lang dicht geweest. Ik heb haar altijd vrij opgevoed en af en toe hier en daar wat bijgestuurd. Nu heeft ze een paar stappen terug moeten zetten. Haar privacy is weg, al haar gangen worden nagegaan, ieder uur telefoon waar ze is. Af en toe lijkt het zelfs of ze afluisterapparatuur bij zich heeft omdat er veel thuis vanuit het niks herhaald wordt. Beetje ver gezocht misschien, maar het lijkt zo vaak. Hier kan ze niet meer tegen en wil weg. Ik maak me zorgen over dat moment. Haar gezondheid lijdt er enorm onder zowel geestelijk als lichamelijk. Een dagje, eigenlijk een paar uur op bezoek bij mij, geeft haar alleen even wat rust en valt alle spanning van haar af.
Ik heb te doen met haar. Ik kan niets doen dan afwachten. Echt advies kan ik niet geven want de keuzes liggen bij de persoon zelf en niet bij mij. Ik kan alleen maar mijn steun en troost geven en wachten...
Juist nu mijn eigen leven weer eindelijk op de rit is, verandert het weer. Ik dook het laatste anderhalve jaar in het lege-nest-syndroom en had het daar met tijden erg moeilijk mee. Ze is mijn alles natuurlijk. Mijn dagelijkse praatmaatje was ik kwijt en dat was vervangen voor af en toe een mailtje of bezoekje. Mijn uitlaatklep waren blogjes en mijn dagboek. Daarom viel ik in een enorme leegte. Ik ben geen type om bij allerlei clubjes te gaan en ben in principe ook wel een Einzelgänger. Voor ik eindelijk weer gewend was aan die situatie gaat het binnenkort dus weer (tijdelijk) veranderen.
Toch langzaamaan zag ik ook wel weer voordelen namelijk van het alleen zijn doordat ik mijn consuminderen veel beter kon uitvoeren. Ik hield voor het eerst sinds jaren weer echt wat over om te kunnen sparen voor straks over een paar jaar: het pensioen. Ik lette zelfs altijd wel op stroom, water en gas. Ook het boodschappen doen. Maar nu zag ik pas echt wat ik per jaar extra kwijt was geweest. Ik kon ook weer heerlijk naar kringlopen toe net als vroeger. Het scheelt echt veel! Nu kan ik met gemak van mijn salaris leven, wat met iemand erbij maar met moeite ging.
Ergens vind ik het dus fijn om mijn dochter weer (tijdelijk) een thuisgevoel te kunnen geven straks -indien ze de knoop doorhakt- en weer dagelijks met iemand te kunnen praten, maar dat ik niet meer kan overhouden is iets minder. Ik pas me altijd te gemakkelijk aan ... ten koste van mezelf. Zegt mijn dochter ook altijd dat ik veel te aardig ben voor iedereen, te dus. Dat gaat echter vanzelf.
