Mobiel van het werk

Ik geef maar meteen toe dat ik niks met een mobiel heb en veel liever met een normale telefoon gesprekken voer. Dat komt ook omdat alles zo priegelig is en mijn ogen ook niet meer zijn wat ze zijn geweest. Ik beperk me daarom tot het hoog noodzakelijk met bellen met een mobiel. Mail zoveel mogelijk. Daar heb ik tenminste ruimte om te typen met meer vingers dan 1. Ik heb zelf wel een eigen prepaid mobiel, maar gebruik die puur ook alleen maar om te bellen of een sms'je, wat al weer gruwelijk ouderwets is. Ik ben verplicht om eens in het half jaar een tientje op te waarderen en ik zit nu alweer op 37 euro. Zo weinig dat ik bel. Alleen mijn dochter heeft dat nummer en verder niemand. Het is alleen maar dat ik bereikbaar ben en zij voor mij. Ik vergeet vaak dat ding op te laden, dus ben uiteindelijk nog vaak onbereikbaar.

Iedereen op mijn werk heeft maanden geleden een mobiel gekregen en alle vaste telefoons zijn weg. Dat hoort bij Het Nieuwe Werken, omdat je overal kan zitten, dus ook overal bereikbaar moet zijn, ook thuis op ieder moment. Dit is wel een nieuwe mobiel met alle toeters en bellen eraan. Fijn is wel dat je ermee kan fotograferen als je iets leuks onderweg ziet natuurlijk ;-)  Ook weet ik wat het 'whatsappen' is inmiddels en dat mag je voor privé ook gewoon daarvoor gebruiken. Maar het bellen, blijft voor mij een crime. Het lijkt wel of niemand meer geduld heeft met bellen, want ik krijg met drie belletjes echt niet in die korte tijd de gsm uit het hoesje, aangeklikt en dan nog met erover heen vegen om het het telefoontje aan te nemen. Negen van de tien telefoontjes houden dan net op als ik zover ben. Ik haat dat! Dat is hetzelfde om helemaal van de zolder naar beneden naar de telefoon te moeten lopen en dan leggen ze op! Dan spreken ze de voicemail in dat ik maar even moet terugbellen. Ja, hey zeg, wacht gewoon twee tellen langer dan. Ik vertik het dus om mensen terug te bellen zo. Luister zelfs ook om die reden voortaan de voicemail maar eens per week af en zelfs niet meer diezelfde dag. Als het dringend is, moeten ze maar mailen.

Een gewone vaste telefoon krijgt ook geen gloeiend hete hoorn na een half uur luisteren, een mobiele telefoon wel. Bovendien is dat nog ongezond ook. Ik zet altijd de luidspreker aan anders kan ik ze niet eens verstaan met allerlei achtergrondgeluiden van schoolkinderen op een paar meter afstand en met een gloeiend oor. Het is natuurlijk wel hier te lezen dat ik geen voorstander van een mobiel ben zelfs met al die toeters en bellen niet. Het blijft voor mij nog steeds noodzaak en meer niet. Hoe leuk ik ook een pc vind, zo vreselijk vind ik een mobiel. Normale gesprekken kun je tegenwoordig met niemand meer voeren, want constant zijn ze aan het 'whatsappen' en ieder telefoontje moet opgenomen worden, waar dan ook.
Het is niet zo dat ik niet weet hoe het werkt, maar ik blijf het gewoon vreselijk vinden omdat dit ook nog eens te 'moeten'. Ik weet zelfs dat er oudere collega's zijn die ze al ingeleverd hebben en gewoonweg niet meer bereikbaar zijn, behalve per mail en om dezelfde redenen. Ik kan dat niet maken met mijn werkzaamheden, maar bel zelf zo min mogelijk.

Betaald en onbetaald parkeren

Regelmatig gaan wij naar een middelmatig qua grootte winkelcentrum in de buurt. Niet groot, wel alles wat je nodig hebt, zoals De Tuinen, Blokker, Kruidvat, Trekpleiser, M & S, Hema, Wibra, Zeeman, DA, Mooi, Etos, Ako, Jumbo, schoenmaker enz. enz. Best veel nog, maar wel goed te overzien. Nooit zo superdruk zoals in een stad.
Daar hoort ook een betaald parkeercentrum bij en dan ben je met 5 meter lopen al in het centrum met diverse winkels waaronder ook de Jumbo. Echter ik zet mijn auto altijd wat verder weg op een marktplein bij een kerk waar het altijd gratis is en ook altijd voldoende plaats is. Dan moeten we misschien hooguit 100 meter lopen naar het winkelcentrum. Dat lopen heb ik er wel voor over, zoveel is dat niet. Tja, dat scheelt toch weer 2 euro maal ongeveer 10 keer per jaar of zo. Daar kun je toch weer een boodschappentas vol voedsel van kopen.
Soms hebben we teveel boodschappen ingeslagen om te dragen en loop ik terug naar de auto en rijdt naar het parkeerterrein terug en pik daar meteen de boodschappen plus DD weer op.
Tenminste met uitgebreid winkelen doen we dat zo, want het kan ook heel snel natuurlijk en dan doen we het anders. Als uitzondering in de winter parkeer ik er wel eens als het flink guur en regenachtig is of glad. De Jumbomedewerker vraagt altijd netjes aan de kassa of je met de auto bent en dan krijgt je een euro korting op je betalingsbon als je boven de 25 euro hebt gekocht. Leuke geste is dat! Dat is ongeveer een uur parkeren. Dan is het soms sport om de tijd die over is na het Jumbobezoek nog even snel door het centrum te gaan, ieder naar de eigen bekende winkels en afspreken bij de auto.

Wachten

Het gaat je aan het hart als je ziet dat een relatie van DD op zijn einde loopt. Alle spanningen die dat met zich mee brengen, is niet niks. Vol goed moed kocht ze samen met haar partner een huis in plaats van het eerst met samenwonen te proberen in een huurhuis omdat hij dat niet wilde. De eerste maanden was het natuurlijk vol spanning van beide kanten vanwege het aanpassen van gewoonten en een totaal andere denkwijze over allerlei onderwerpen. Dat zag ik met kleine stapjes wel de goede richting ingaan. Helaas want dat was de schijn aan de buitenkant als ik weer de verhalen hoorden. Als passie echter overgaat naar ergernis en irritatie is de relatie zo goed als beëindigd. Alleen de definitieve stappen moeten dan nog gezet worden en dat zijn de moeilijkste vanwege het gekochte huis en de gevolgen. Diverse pogingen worden er weer vol goede moed genomen met aanpassingen. Ieder doet zijn en haar best, maar de eigen karakters komen na korte tijd toch weer bovendrijven en verder gaan is voor beiden een grote overgave wat uiteindelijk een naast elkaar leven wordt.
Ieder moment dat de telefoon gaat of als ze hier aan mijn deur staat, denk ik dat de definitieve stap genomen is. Mijn angst is dan hoe gaat de ander daarop reageren? Agressief of beschaafd? Ze is een vrijgevochten meid en nu voelt ze zich gevangen en gedwongen in een een hokje geduwd met wensen en aanpassingen waarin zij zich niet meer thuis voelt. Het vogeltje wil weer vliegen, vrij zijn, de kooi is te lang dicht geweest. Ik heb haar altijd vrij opgevoed en af en toe hier en daar wat bijgestuurd. Nu heeft ze een paar stappen terug moeten zetten. Haar privacy is weg, al haar gangen worden nagegaan, ieder uur telefoon waar ze is. Af en toe lijkt het zelfs of ze afluisterapparatuur bij zich heeft omdat er veel thuis vanuit het niks herhaald wordt. Beetje ver gezocht misschien, maar het lijkt zo vaak. Hier kan ze niet meer tegen en wil weg. Ik maak me zorgen over dat moment. Haar gezondheid lijdt er enorm onder zowel geestelijk als lichamelijk. Een dagje, eigenlijk een paar uur op bezoek bij mij, geeft haar alleen even wat rust en valt alle spanning van haar af.
Ik heb te doen met haar. Ik kan niets doen dan afwachten. Echt advies kan ik niet geven want de keuzes liggen bij de persoon zelf en niet bij mij. Ik kan alleen maar mijn steun en troost geven en wachten...

Juist nu mijn eigen leven weer eindelijk op de rit is, verandert het weer. Ik dook het laatste anderhalve jaar in het lege-nest-syndroom en had het daar met tijden erg moeilijk mee. Ze is mijn alles natuurlijk. Mijn dagelijkse praatmaatje was ik kwijt en dat was vervangen voor af en toe een mailtje of bezoekje. Mijn uitlaatklep waren blogjes en mijn dagboek. Daarom viel ik in een enorme leegte. Ik ben geen type om bij allerlei clubjes te gaan en ben in principe ook wel een Einzelgänger. Voor ik eindelijk weer gewend was aan die situatie gaat het binnenkort dus weer (tijdelijk) veranderen.
Toch langzaamaan zag ik ook wel weer voordelen namelijk van het alleen zijn doordat ik mijn consuminderen veel beter kon uitvoeren. Ik hield voor het eerst sinds jaren weer echt wat over om te kunnen sparen voor straks over een paar jaar: het pensioen. Ik lette zelfs altijd wel op stroom, water en gas. Ook het boodschappen doen. Maar nu zag ik pas echt wat ik per jaar extra kwijt was geweest. Ik kon ook weer heerlijk naar kringlopen toe net als vroeger. Het scheelt echt veel! Nu kan ik met gemak van mijn salaris leven, wat met iemand erbij maar met moeite ging.
Ergens vind ik het dus fijn om mijn dochter weer (tijdelijk) een thuisgevoel te kunnen geven straks -indien ze de knoop doorhakt- en weer dagelijks met iemand te kunnen praten, maar dat ik niet meer kan overhouden is iets minder. Ik pas me altijd te gemakkelijk aan ... ten koste van mezelf. Zegt mijn dochter ook altijd dat ik veel te aardig ben voor iedereen, te dus. Dat gaat echter vanzelf.

Vervanging bibliotheek

Het is nu al weer 8 jaar geleden dat ik voor het laatst regelmatig naar de bieb ging met de gratis kaart van mijn dochter. Zij maakte er amper gebruik van en ik des te meer al ging ze wel altijd gezellig mee. Voor mij is het nu 10 jaar geleden dat ik zelf een abonnement had en dat voor zo lang ik het me kan herinneren van  kinds af aan. Ik was daarmee gestopt omdat het abonnementsgeld ineens van 30 naar 65 euro ging per maand. Je mocht tien boeken per keer altijd meenemen. De moderne romans waren echter 25 eurocent per stuk en moest je tegen betaling laten reserveren. Als je te laat was, kostte het per dag 25 eurocent per boek. Dat viel niet altijd mee om de datum te onthouden en ik moest dan ook vaak per jaar boete betalen voor mijn stapels boeken. Het leek echter dat er meer boeken verkocht werden dan ingekocht. De plankjes die altijd mijn interesse hadden, werden steeds leger en leger. De bakken met boeken te koop steeds groter. Ik nam al lang geen tien boeken per keer meer mee. Kortom het werd voor mij steeds oninteressanter. Toen het gratis abonnement van mijn dochter dan ook stopte, was het even vreemd na zoveel jaren niet meer te gaan, maar alles went. Overigens heeft de bieb het bij ons niet overleefd. Vorige jaar was einde verhaal bieb in ons dorp. Te veel nieuwe ideeën en veel mensen die afgehaakt waren vanwege de toen al hoge prijzen. Tja, wat zal ik daarop zeggen, ik hoorde daar ook bij.
Ik kwam toch al snel aan 100 euro per jaar en dat was weer winst om niet meer te gaan. Ik begon weer af en toe nieuwe boeken te kopen, o.a. over handwerken, gezondheid. tuin of op spiritueel gebied.
Tegenwoordig koop ik nog steeds nieuwe (daar zou ik eigenlijk op moeten besparen als consuminderaar, maar dat is een van het weinige aan luxe waar ik iets aan uitgeef), maar ook tweedehandse. Bij de kringlopen (zoals Emmaus) zijn de boeken maar 50 cent per stuk en bij het Goed vanaf 75 eurocent. Dat zijn toch heel wat boeken voor ik aan het bedrag van 100 euro kom in de tijd dat ik nog naar de bieb ging. Ik kom dan ook nu de boeken weer tegen die ik toen ook graag bekeek.

Alleen sinds dit jaar heb ik weer een echte leesmanie voor romans en thrillers afgewisseld met de genoemde naslagwerken. Daar ik nu wat regelmatiger de kringlopen bezoek, kom ik ook weer regelmatiger met romans thuis. Dat is nu tegenwoordig de vervanging van de bibliotheek voor mij. Dat zijn toch allemaal boeken van 20 euro of meer geweest, dus toch leuk zo. Van tijd tot tijd ruim ik dit soort boeken ook weer op als ik ze gelezen heb. De slechte verdwijnen meteen richting goed doel  of bekenden (wat zij ook doen en ik er een stel krijg) en de indrukwekkendste mogen nog even blijven staan.
En zo recyclen we met z'n allen toch heel wat aan boeken in een veel goedkopere vorm dan een bibliotheek aan totale kosten, berekent van abonnement en de kosten per boek. Je moet dan wel soms wat langer wachten op het juiste boek. Maar dat heb ik ook met films. Ik ga nooit naar de bioscoop en wacht geduldig af tot het op de tv verschijnt. Ik loop jaren achter daarmee, maar heb geloof ook niet zoveel gemist daarmee.

Nu ga ik me weer storten op de autobiografie van Michael Caine, een hele dikke pil en leuk geschreven. Hiervoor heb ik me gewaagd aan een andere dikke pil, genaamd Mao, geschreven door zijn lijfarts. Dat was heel indrukwekkend om zoveel over China te weten te komen. Dat lees je niet in een gemiddeld geschiedenisboek. Al krijgt de geschiedenis zo wel een beter visionele voorstelling. Dat heb ik nu met de het boek over en door de acteur Michael Caine over het Londen uit de tijd om en nabij de Tweede Wereldoorlog waar ik totaal geen idee van had. Voorlopig ben ik met dit boek weer even wat weken zoet en dat voor 50 cent.

Oude kleding vermaken tot nieuwe

Ik ben een paar jaar naar de Tweede Oorlog geboren. Mijn ouders hadden het bepaald niet breed. Mijn vader werkte in de fabriek bij Philips en mijn moeder werkte zoals toen de gewoonte was thuis als huisvrouw. Ze was eigenlijk meer haar ouderlijk huis ontvlucht dan wat anders. Mijn moeder had een hoger iq dan mijn vader en dat was altijd met alles  te merken. Ze pasten ook totaal niet bij elkaar. Ze noemden zoiets dat zij 'de broek' aan had omdat zij de meeste beslissingen in huis nam. Mijn vader gaf al zijn geld af en kreeg zakgeld daarvoor teug. Wat hij had, gaf hij toch altijd uit (later aan drank). Vandaar dat mijn moeder altijd het beheer over het geld had en dat heeft ze terugkijkend wel goed gedaan. Ze hield een kasboek bij. Niet zo een om het totaal van de boodschappen in op te schrijven, maar echt ieder product apart. Ze wist precies waar iets goedkoper was. Fietste 10 km verder omdat daar een een dubbeltje op een artikel goedkoper was en sloeg dan zoveel in tot haar fietstassen vol waren.
Ook vanwege de armoede, hebben ze het maar bij 1 kind gelaten. Ik ben niet verwend, dat kon ook niet in die tijd. Juist omdat je enig kind was, werd er akelig op je gelet met alles wat je deed. In die zin ben ik dan ook streng opgevoed en mocht bepaald niet veel.

Waar Toon Hermans ooit over grapte over Sinterklaascadeaus was bij ons werkelijkheid. Weer een zelfgebreide trui of das met wanten. Altijd kleding, nooit hetgeen echt op mijn lijstje stond. Later begreep ik dat pas, maar in die tijd snapte ik maar niet dat andere kinderen wel altijd kregen wat ze vroegen en ik niet. Wij woonden in de buurt van een villawijk, waarvan de helft van de kinderen op de Nutsschool ook daarvan kwamen, de andere uit de zogeheten 'Philipsbuurt'. Dat waren huizen van Philips en als je daar werkte kon je in aanmerking komen voor een huis van Philips. Wij woonden daar net tussenin ook al werkte mijn vader ook gewoon bij Philips. Daardoor viel ik altijd net tussen tafellaken en servet.
Zo ver ik weet heb ik altijd zelfgebreide truien en vesten gedragen. Op zich klinkt dat goed, maar die dingen kriebelden altijd vreselijk. Altijd hetzelfde model: hoog gesloten, in een fel effen kleur of met ronde randen met motieven vanaf de mauw naar de hals om de restjes te verwerken. Ze breidde de mouwen ook van bovenaf, i.p.v. vanaf de manchetten om ze zo weer ieder jaar uit te kunnen trekken als het versleten was en een stukje met een randje eraan door te breien.

Ze maakte ook mijn kleding zelf toen ik klein was. Dit waren o.a. leuke gesmokte jurkjes, uit hele oude supersized herenoverhemden die ook zij weer had gekregen. Maar naarmate ik ouder werd, werden dat van die degelijke lange donkerblauwe of geruite plooirokken die in de reclame waren (vaak markt) en liefst vier maten te groot. Dat heette kleding op de groei kopen. Ik moest de band in mijn middel maar een paar keer omslaan onder de trui. Ik voelde me doodongelukkig met mijn kleding! Over schoenen het maar helemaal niet te hebben! Ik moest blij zijn dat het geen afdankertjes waren volgens mijn moeder die altijd van haar 6 jaar oudere zus en die nogal fors was alles moest afsjouwen in oorlogstijd. Ik had nik s te klagen met mijn nieuwe kleding, aldus mijn moeder. Tja, dat was de tijd van toen.

Ondertussen zag ik in mijn omgeving het modebeeld toch echt veranderen eind jaren 60 en ik had zo genoeg van mijn plooirokken en zelfgebreide kriebeltruien en -vesten dat ik oude kleding op zolder ben gaan zoeken. In die tijd waren er veel gerimpelde rokken en jurken. Ook mijn tante de jongere zus van mijn moeder vroeg ik of ze nog oude kleding had die ik mocht hebben. Vooral de effen stoffen hadden natuurlijk mijn interesse omdat het anders weer gedateerde stofjes zouden zijn. Ik haalde alle gerimpelde rokken uit elkaar, streek ze en maakte er weer rokjes of jurken van. Ik gebruikte geen patroon, maar keek heel goed hoe het eruitzag in de winkels, tekende dat snel na en maakte het na. Afwerken had nog niet zo mijn interesse, de buitenkant telde alleen nog maar.. Na een wasbeurt zag ik natuurlijk dat het wel zinvol was om de naadjes van binnen toch voortaan eerst af te werken :-) Door schade en schande wijs geworden, zeg maar. In die tijd hadden we geen zigzag, alleen een naaimachine die voor- of achteruit kon gaan. Ik mocht niet op de elektrische machine van mijn moeder, maar had al snel een eigen machine bemachtigd, ook al was het een trapmachine. Ik heb die nu nog, uit nostalgie altijd bewaard. Heerlijk, geen plooirokken meer in schotse ruit motief of donkerblauw of -groen! Nu nog zal ik dit soort stoffen nooit kiezen voor kleding. Ook kan ik absoluut niet tegen kleding wat zo hoog zit, het benauwd me nog steeds. Het moet allemaal open zijn bij mijn hals en niks mag kriebelen.

Ik was 13 jaar toen ik zonder ervaring achter de naaimachine plaatsnam. Nooit les gehad. Ik ging er gewoon achter zitten en begon. Ik doe dan ook alles intuïtief en uit gevoel. Later heb ik wel eens natuurlijk boeken doorgebladerd hoe de echte 'regels' zijn, maar het meeste vind ik nog steeds veel te omslachtig. Door de jaren heen heb ik eigen trucjes automatisch aangeleerd en die bevallen nog steeds het beste.
Ik vind het eigenlijk nog steeds het leukste en de grootste uitdaging om uit oude kleding iets nieuws te maken. Wat ik dan ook veel heb gedaan voor mijn dochter toen ze klein was. Zelfs vind ik dat leuker dan in een nieuwe lap te knippen! In feite was ik op dezelfde manier weer bezig als mijn moeder ;-)  Het zit er gewoon ingebakken! Het hergebruik van textiel zit er dan ook al heel wat jaartjes in! En nog steeds!

In de aarde wroeten

Wit vogelhuisje in klimop

Vorig week of misschien al die week ervoor stond er een berichtje in de krant dat je met je handen in de tuin moet gaan werken om stress te vermijden. Ergens grappig want ik ben inderdaad al weken en weken automatisch hiermee bezig om direct als ik thuis ben van het werk met mijn handen in de moestuin te gaan wroeten. Niet mijn werk zelf is zo stressig, maar wel de techniek die hiermee gemoeid is en wat het externe ICT-bedrijf maar niet opgelost krijgt bij mij.
Ik merkte zelf al dat na een hele drukke dag, dat in de tuin werken me dat erg goed deed in welk weer dan ook. Alles viel van me af door in 'mijn grote verwilderde zandbak'  te 'spelen'. Mij doet het zelfs nog het beste als het een beetje miezert buiten. Ik hou nu eenmaal van motregen. Alles ruikt dan zo heerlijk, het is goed voor de planten en ook voor mij. Het is heerlijk stil buiten, je hebt het buitengebeuren helemaal voor jezelf alleen. Ik hou van rust om me in terug te trekken. Je kunt zoiets ook 'aarden' noemen, alleen niet alleen met mijn voeten, maar ook met mijn handen. Ook het daarna stomweg turen naar de tuin en allerlei ideeën de revue laten passeren daarover. Ik zit daar dan rustig bij elkaar een paaruur en heb dan in totaal toch nog aardig gewerkt met die afwisseling, kijken en werken. Als ik dan daarna weer naar binnen ga, is alles van  het 'werk' gezakt. Dat ze hier een onderzoek naar hebben gedaan, dat kon ik ook wel vertellen dat dit bijzonder goed werkt :-) Ik begin altijd met tegenzin, veel te moe, maar naarmate ik bezig ben en resultaat zie, komt de zin altijd. Nog even dit, nog even dat en er is weer resultaat te zien al gaat het maar met kwart vierkante metertje per dag.

Helaas ligt het nu een week stil. Juist omstreeks het avondeten, stikt het daar van de muggen en ben ik al regelmatig geprikt. Met normale azijn (geen huishoudazijn!) hou ik de jeuk wel tegen, maar de bulten worden er nu toch echt teveel. Dan maar even nu snel kijken, gietertjes water geven en weg wezen.
Op een dagje deze week dat ik niet kon inslapen meer na half 5 was ik helemaal klaarwakker was, ben ik zachtjes om niemand wakker te maken in de buurt in de tuin gaan werken. Heerlijk! Om die tijd zitten er geen muggen heb ik gemerkt. Ik had ook zoveel energie zo vroeg. Een was laten draaien plus buiten opgehangen, de kattenbakken uitgesopt, binnen geveegd, fornuis gesopt, afgewassen enz. enz. Die energie is er 's avonds echt niet meer. Nu overweeg ik dus ernstig om mijn ritme van late vogel te verplaatsen naar vroege vogel met opstaan. Ik was er al geleidelijk mee bezig geen nachtvogel meer te zijn, maar op tijd naar bed (dat was ook om cv energie te sparen). Gaan slapen is een ander verhaal. Als je jaren zo'n ritme hebt, verander je dat niet even snel, maar zoiets moet langzaam groeien.
Dit beviel me erg goed in ieder geval. In de 2 uur 's morgens heb ik meer gedaan dan 's avonds na het werk. Ik ga het dus serieus overwegen vroeger op te staan deze komende maanden. Of dat lukt, is een tweede natuurlijk.

Biologische klok

Zo af en toe wil ik hier wat van mijn leven en denkwijze kwijt. Dat kan gelukkig weer omdat ik redelijk tot zeer anoniem ben hier. Het heeft dan wel niets met consuminderen te maken, maar indirect wel met mijn leefstijl natuurlijk.

In de jaren dat ik jong was en een paar relaties heb versleten, dacht ik wel aan kinderen krijgen, maar dacht daarbij ook altijd aan de partner hoe hij over kinderen dacht. Jaren vond ik ze eerlijk gezegd ook niet geschikt om de vader van een eventueel kind van me te zijn, te verschillende ideeën. Een stemmetje in me waarschuwde altijd daarvoor. Maar de jaren gingen voorbij en op mijn 33e begon toch wel mijn biologische klok te lopen voelde ik en ging ik na een kraambezoek altijd met een weemoedig gevoel daar vandaan. Mijn vriendinnen, nichtjes en een aantal vrouwelijke collega's om me heen waren al jaren getrouwd en hadden allemaal ook kleine inderen. Ik werd regelmatig gevraagd om te babysitten. Ik stopte mijn kinderwens dan ook heel erg ver weg, want de fase relatie moest eerst goed zijn. In die tijd had ik ook een vriendin die ongehuwd was en een kind had gekregen. Haar relatie was een knipperlichtrelatie die tot nu toe nog steeds zo is na al die jaren. Ik vond het erg knap van haar hoe ze dat deed.

Mijn toen huidige vriend begon zelf ineens over kinderen. Ik had de wens zo ver weggestopt dat ik antwoordde om de komende tijd er heel erg intensief over na te zullen denken. Want zo vond hij als ik ze wilde er toch wel nu zo ongeveer aan moest beginnen. Ik begon ijverig wat sokjes te haken en een truitje te breien en te kijken wat dat me deed of er gevoelens naar boven zouden komen die ik zo ver weg had gestopt. Als antwoord gaf ik hem de sokjes cadeau dat ik inderdaad toch wel diep in me nog steeds een grote kinderwens had en ze dus ook wel wilde. Ik was beslist niet over 1 nacht ijs gegaan en er heel diep over nagedacht. Het gevoel was gelukkig weer helemaal terug! Ik was er helemaal klaar voor. Hij wist dan ook dat er vanaf dat ogenblik geen voorbehoedmiddel (o.a. pessarium) meer gebruikt werd en dat de kans aanwezig was dat ik zwanger kon raken. Dan ineens na een half jaar toen er voor het eerst over gesproken was, begon hij ineens minder interesse te tonen dan eerst. Typisch zijn gedrag, eerst hoog enthousiast en dan weer op een laag pitje. Maar mijn moederinstinct was inmiddels zeer hoog aangewakkerd. Ik merkte dan ook dat ik uitgerekend nu juist zwanger was geworden. Moest ik dan nu dan wel zeggen? Ik was er super gelukkig mee, tenslotte was het geen ongelukje en heel erg gewenst, door mij dan wel te verstaan.

Het eerste bezoek bij mijn dokter verliep ontzettend vreemd, heel anders dan ik hoorde van anderen. Hij vroeg ook naar het niet getrouwd zijn van mij. Nou en daar beslis ik zelf toch over of ik dat wil of niet. We leven niet meer in 1800 hoor. Ik ben er geen voorstander van. Mijn ouders hebben er 14 jaar over gedaan om van elkaar af te komen met de nodige processen en veel ellende. Voor mij nooit geen huwelijk. Waar bemoeit hij zich mee. Het onderzoek zelf was me echter iets te grondig en naderhand heb ik dat zo hier en daar nagevraagd of dat normaal was (o.a. het Fiom). Nee dus niet normaal! Hij kwam ook op een zwarte lijst te staan voor dit soort situaties hoorde ik later! Echter voor ik zijn kamer inging, gaf hij al breed grijnzend een hand aan een patiënte om haar te feliciteren met haar zwangerschap. Wel heb je ooit! Ik werd niet gefeliciteerd, maar kreeg de wind van voren omdat ik niet getrouwd was! Wat voelde ik me beledigd en gekleineerd! Mij de les te lezen voor een gewenst kind! En alleen omdat ik niet getrouwd was en ook niet wilde trouwen! Bij het Fiom hebben ze toen het adres van een vroedvrouw gegeven die zelf niet getrouwd was, dus dat communiceerde een stuk gemakkelijker! Ik werd een soort van BOM-moeder zoals dat toen heette, maar wel met een partner.

Ik was natuurlijk wel teleurgesteld dat op dat moment mijn vriend juist minder interesse in kinderen had. Toen ik het vertelde, werd hij gelukkig toch nog erg enthousiast en wilde vanaf de eerste schreeuw er altijd bij zijn. Dat leek dus allemaal wel weer goed te zijn gekomen. Ook mijn ouders vonden het super leuk natuurlijk en zijn ouders. Ik was enig kind en hij ook, zij werden nu opa en oma.

De volgende stap was om het grote nieuws op mijn werk te vertellen. Nou daar kreeg ik dan de volgende koude douche. Of ik niet beter aan een abortus kon gaan denken! Wel heb je ooit! Nee, dit is geen ongelukje, maar een zeer gewenst kind! Ik ben geen tienermoeder maar 33! Geen felicitaties, alleen maar denk er nog eens goed over na. Collega's vonden me ontzettend stom en praatten ook al in die richting. Hoezo moet ik over een abortus nadenken, ik was juist hartstikke blij! Ik ben altijd een zeer zelfstandig iemand geweest, die echt niet in zeven sloten tegelijk loopt. Waarom zou ik zoiets niet kunnen en zij wel? Wat maakt dat zij wel moeder kunnen zijn en ik niet? Belachelijk! Er mankeert niks aan mij hoor. Wat ben ik minder dan zij? Na mij werden nog andere ongetrouwde collega's zwanger en werden uitbundig uitgehoord. Vanaf die tijd voelde ik een hele grote afstand ontstaan. Ik kon mijn geluk niet met veel mensen delen in die tijd!

Toen ik bijna 34 was, heb ik een gezonde dochter gekregen. Ikzelf had bekkeninstabiliteit gekregen en liet me niet kennen. Acht weken na de geboorte was ik weer present i.p.v. de vastgestelde zes in die tijd. Vraag me niet hoe, want het deed hele erg pijn (heeft zeker een half jaar nog geduurd voor het in orde was met fysiotherapie en een op maat gemaakt strakke riem om mijn bekken), maar ik wilde geen praatjes dat ik niks zou mankeren en maar deed alsof of zo. Twee collega's van me zijn pas na 3/4 jaar eventjes komen kijken met een foeilelijk afdelingscadeautje. Tjonge wat een medeleven. En dat alleen omdat ik niet getrouwd was!

Ik woonde samen met mijn vriend, maar die is na slechts 1 week na de geboorte vertrokken. Reden: hij kon niet tegen het gehuil. Nu moet ik wel zeggen, zodra hij er was, huilde ze aan een stuk. Hij was de deur nog niet uit (hij had ook nog zijn eigen huurappartement gelukkig) en ze was meteen stil. Het zal zo gemoeten hebben. Hij eiste ook mijn gekochte huis op om het 100% op zijn naam over te laten schrijven en meer van die rare eisen. Onze relatie op afstand werd toen met de week minder tot er niets meer over was. Hij wilde ook geen band met mijn dochter, ze hoorde niet bij zijn leven. Ik denk dat ze zo'n 3 keer zelf nog contact heeft opgenomen met mijn hulp met zoeken naar zijn adres. Door zijn botte, beledigende uitspraken tegen haar, bestaat hij niet meer voor haar. Hij verbood ook zijn ouders na een poosje contact te hebben met ons. Ze was hun eigen kleinkind! Het was hij of zij, zo stelde hij hun voor deze keuze! Ze kozen voor hem.

Haar geboorte is het mooiste wat me in mijn leven is overkomen en ik heb er nooit spijt van gehad ondanks dat mijn moederschap wat minder over rozen is gegaan dan misschien bij anderen, zeker financieel gezien. Ik had altijd gewerkt om alles zelf te kunnen bekostigen. Ik heb ook altijd in mijn eentje voor haar gezorgd, zonder kindbijdrage van de vader. Zij was en is nog steeds mijn grote doel. Stiekempjes vergelijk ik wel eens de kinderen van mijn toenmalige collega's met mijn dochter. Meer dan de helft van de ouders zijn inmiddels gescheiden. Als ik dan zie hoe die kinderen terecht zijn gekomen, moeite hebben gehad met de scheiding en hun studie is verlopen, dan heb ik het helemaal niet zo verkeerd gedaan: een dochter afgestudeerd op de universiteit. Ze dachten zeker dat een alleenstaande moeder geen kind kan opvoeden.

Het enige wat ik wel eens vervelend heb gevonden achteraf is dat mijn dochter zelf overal vertelde als er naar gevraagd werd over haar vader, dat ik gescheiden was en ze niet durfde te vertellen dat ik niet eens getrouwd was. Dan dacht ik wel eens, had ik dan toch moeten trouwen voor haar en daarna moeten scheiden? Dan was hij zelfs verplicht geweest kindbijdrage te betalen. Maar zo ben ik niet, heb nooit zelfs naar die kindbijdrage gevraagd. Geen rechten, geen plichten. Voor mij voelt het zo goed die keuze die ik toen gemaakt heb, maar de omgeving was er bepaald nog niet rijp voor.

Uitstapje naar het consumeren

 

Zo eens in de zoveel tijd heb ik ook gewoon zin om normaal geld te spenderen en iets luxe te kopen. Gelukkig blijft ditt bedrag dan ook wel binnen de perken en tevens kan dat best wel eens een keertje, vind ik zelf, als ik de rest van het jaar zo consuminder.

Al een behoorlijke tijd liep ik erover te denken om een goed fototoestel te kopen. Ik heb dan wel een digitaal toestel (Olympus), maar dat is inmiddels 10 jaar oud en als ik 10 foto's maak dan zijn er 9 wazig. Ik maak ze daarom zo groot mogelijk op hoge resolutie zodat als ik ze verklein, ze nog enigszins scherp lijken. Of het duurt lang met instellen, dat het leuke moment al weer over is. Het toestel neemt namelijk zeer de tijd met uitrekenen om de daadwerkelijke foto te nemen. Maar steeds stelde ik dat moment om een nieuwe te kopen uit, want tenslotte heb ik een toestel en dat is dan overbodige luxe. Dubben, dubben en maar dubben en ik zette het steeds weer uit mijn hoofd. Op mijn werk kon ik wel een goed fototoestel lenen van een paar jaar oud en dat heb ik tijdens de kerstvakantie maar eens beter leren kennen. Het was zo goed als nooit in gebruik, dus ik dacht al, dat heb ik mooi opgelost zo. Helaas op een zekere dag, had een ander het een keertje nodig en daar is helaas wat te veel druk bij gebruikt om het kaartje erin te stoppen, dat in het dure toestel van binnen het een en ander verbogen is en werkt nu helaas niet meer. Dag toestel.

Maar in diezelfde tijd kregen wij allemaal een mobiel op het werk te leen en die maakt ook mooie scherpe foto's. Had ik even geluk. Het vervelende was alleen dat de foto's erop mijn mobiel niet afgehaald konden worden. Er zijn toch diverse mogelijkheden, maar bij dit toestel van mij echt niet. Diverse techneuten hebben zich ermee bemoeid, maar ook hen lukte het niet. Het toestel werd inmiddels opnieuw geïnstalleerd, want met mailen, bleek de mail niet aan de komen. Dat is toch wel lastig! Echter brak toen ook de periode aan van Vodafone dat even alles plat ging, dus de techneuten gooiden het daar maar op. Ik had echter toch zeer zo mijn twijfels. Nu alle problemen over zouden moeten zijn, doet de mobiel het helemaal niet meer, ik kan er niet meer mee bellen, gebeld worden, voicemail inspreken of afluisteren en dus ook niet fotograferen. Ja en dan begint het toch wel weer te kriebelen met twijfelen of ik dan toch maar niet een nieuw fototoestel moet kopen. Ik heb tenslotte een toestel, al maakt die geen scherpe foto's, ja af en toe, die 1 op de 10 ...

Nu kregen wij ineens van het werk een extraatje deze maand. Ook dat geeft me een erg dubbel en raar gevoel. Eerst reorganisaties en flinke bezuinigingen. Veel collega's weg; geen contracten werden meer verlengd en dan krijgt wel iedereen op het einde van de overgeblevenen een extraatje. Nu vind ik een extraatje natuurlijk wel erg leuk, daar niet van. Ze vonden dat wij zo hard allemaal gewerkt hadden het afgelopen jaar, door zoveel werk te hebben verricht van diegenen die moesten vertrekken. Ja, dan heb ik het natuurlijk wel hard verdiend. Ik ga me er ook niet druk om maken verder. Het bedragje is zeer welkom tenslotte!

Maar ik heb dus onverwacht iets extra's en dan maakt mijn twijfelen ineens wel een rare bokkensprong, want laat ik nu al tijden een bepaald toestel, de Nikon d3100, in gedachten hebben en prompt zijn ze nu in de reclame bij een super gigant. Ze waren zelfs de eerste dag al op en er komen er nog 50 binnen. Ik was nummer 15 inmiddels al weer op de wachtlijst. Ja dus, ik heb besloten en heb zo maar luxe geconsumeerd en mezelf getrakteerd op een fototoestel van het extraatje plus van een beetje vakantiegeld alvast van de volgende maand. En nu kan ik straks echte scherpe foto's maken! Nog even twee weken geduld hebben.

Zo stond ik vandaag in de tuin en hoorde een vogel flink te keer gaan in de lucht. Toen ik ging kijken, bleek het een kraai te zijn die helemaal in het topje van de bovenste tak in de boom zat. En maar krakkeleren. Ik heb snel een foto (lees: diverse dus) genomen (zie helemaal in het midden van de foto, een klein zwart stipje boven de boom). Ik heb geprobeerd om de foto in te zoemen, maar dat ziet er dus erg pixelig uit. Meestal zie je vogels op een rechte of schuine horizontale tak zitten, maar zo verticaal bijna nooit, Tja dan mis ik natuurlijk zo'n goed toestel op zo'n moment he. Maar binnenkort  kan ik er een ophalen ;-) Geen bloemetje of insect heeft nog rust als ik dan de buurt ben. Tjonge, jonge en ik noem mezelf consuminderaar...

Afrekening van water

De rekening van het water is ook al een poosje binnen. Van 99 m3 naar 34 m3 verbruik, dus 2/3 minder dan andere jaren! Van € 37 euro naar € 26 euro per maand. Het was vorig jaar mei al een keer bijgesteld naar € 30,  daardoor is het bedrag wat ik terugkrijg  € 22,57. Het werkelijke verschil is wel € 130 minder. Niet gek dus.
Eigenlijk zou het ongeveer maar 50% moeten zijn, goed beschouwd, maar omdat ik ook minder verbruik dan mijn dochter is dat dus wel even 66%.

Waarop wordt het er dan allemaal bespaard?

• Minder wassen draaien. Ik draai alleen als de wasmachine echt vol is. Ik spaar het dus eerst op.
• Ik douche maar hooguit 5 minuten per dag, dochter deed dat in 3 kwartier.
• Ik vang al het douchewater op, waar ik handen mee was, groenten schoon spoel en gebruik dat o.a. op voor het toilet, sopjes, handwas, planten water geven (het eerste koude water vang ik op in gieters). 
• Ik was de auto met een emmer sop en daarna met een schone emmer water, dus nooit met een slang (1x per jaar).
• De tuin krijgt alleen maar water van het eerste opgevangen douchewater of groente schoon wassen. Verder vang ik hier en daar regenwater op in de tuin en geef dat ook aan de planten. Ik sproei nooit met een tuinslang en vul nooit de tuingieter zo maar. Toch heb ik altijd water genoeg voor de tuin. Ook in droge periodes loop ik regelmatig met een gietertje door de tuin van het water van bv groenten en handen wassen.

Mijn douche is tevens in de toiletruimte beneden dus hoef ook niet te sjouwen met water van boven naar beneden, dat scheelt natuurlijk ook. Ik denk dat ik het nog ietsje naar beneden kan halen, maar niet erg veel meer. Of dit veel of weinig is ten opzichte van anderen?

Laatste dag van april

Ik ben er nog hoor :-) Oeps het is nu wel heel lang geleden dat ik hier wat heb geschreven. Maar vlug nog iets schrijven dan staat er tenminste één blogje voor de laatste dag van de maand april. Het was bovendien ook even wennen met de nieuwe look aan de achterkant van het blog. Dat wordt even zoeken voor ik alles weer door heb.

De laatste jaren ga ik  niet meer het huis uit met Koninginnedag omdat het met het jaar drukker en drukker wordt overal. Ik kan niet zo goed tegen mensenmassa's en krijg dan al gauw het gevoel flauw te vallen. Toch op de een of andere manier trekken ie kraampjes met spulletjes omdat je nooit weet of er nu net dat ligt waarnaar je al lang naar op zoek bent. Het meeste wat ik een paar jaar geleden echter nog tegenkwam bij kraampjes zou ik zelf ook als rommel ook de deur uitdoen. Daarom begeef ik me ook maar niet in het feestgewoel. Deze week bezoek ik wel een paar kringlopen in de buurt dan heb ik daar wel mijn vrijmarkt gevoel :-) Tenslotte heb ik een weekje vrij en dit kringloopbezoeken hoort dan bij mijn uitjes.

Het was ook zo'n mooie dag vandaag om in de tuin wat aan te rommelen. Ik heb me best vermaakt tenminste. Heel wat braamtakken ook gesnoeid. Het is de tijd om te kijken wie er wint, de takken met groeien of ik met snoeien. Vorig jaar had ik het idee dat ik aan de winnende hand was doordat ik ze ook met wortel en al kon pakken en dat is niet overal mogelijk. Braamtakken die de grond raken groeien daar gewoon weer aan en dat worden nieuwe struiken. Het is dus zaak vooral die eruit te trekken die zitten ook nog niet zo vast. Ik heb dan wel een wilde tuin, maar wil deze takken niet laten liggen omdat de dieren anders de doorns in hun pootjes krijgen. Ieder braamtakje wordt dan ook zorgvuldig opgeraapt. Ook die van een paar jaar oud en verdroogd zijn, hebben van die hele gemene doornen.
Verder is het ook fijn niks te hoeven of te moeten op zo'n dag. Echt een feestdag hoe iedereen dat ook viert!

Gasrekening

Vandaag de afrekening van het gas binnengekregen. Niet gek al zeg ik het zelf voor een super koud huis. Ik krijg 628,79 euro terug voor al mijn inspanningen waarvan meteen de afrekening van maart af is gehaald en ik nu 409,02 krijg, maar dan gaat er verder ook niks meer af deze maand. Het verbruik 2010/2011 was 4859 m3 en voor 2011/2012 was dat tot vorige week 3352 m3. In plaats van iedere maand 250 euro te betalen is dat nu ook 219,77 euro geworden.
Ik zet de verwarming als ik overdag werk pas aan na het eten en dan zet ik deze op 16 graden. In de loop van de avond op 18. Het is hier echt steenkoud altijd (niet geïsoleerd, alleenstaand huis met veel bomen). Ik moet wel een dik vest aantrekken en een plaid op mijn schoot leggen. Maar hoe dan ook, het is minder!
Het scheelt natuurlijk enorm dat er geen dochter meer iedere dag drie kwartier onder de douche staat! Zelf douche ik hooguit 5 minuten per dag en met haren wassen iets langer, maar nooit meer dan 10 minuten. Volgend jaar moet het nog iets lager kunnen, omdat ik deze lage standen pas een paar maanden toepas.
Het wachten is nu op de elektriciteits- en de waterverbruikrekening! Die zijn vast ook lager.geworden.

Bezoekje kringloopwinkel

Zaterdag maar weer eens langs de kringloop geweest na het boodschappen doen. Ik kom zo goed als langs de kringloopwinkel. Zelfs is het niet eens om, alleen andere (kortere) route nemen.

Er werd net een spiksplinternieuwe gietijzeren wok bijgezet en die ik nu de mijne mag noemen na afrekenen van een fractie van wat deze nieuw in de winkel kosten. Loei zwaar natuurlijk, maar wel gezond om in een gietijzeren pan te wokken.

Ik heb ook een handmatige koffiemolen gekocht voor weinig. Het is vast voor de sier gebruikt zo te zien aan het stof binnenin. Of het werkt, moet nog blijken na de grondige schoonmaak van vanavond toen alle onderdelen eraf vielen en het woordje 'coffee' ineens mee verdween. Met moeite alles weer gemonteerd en hoop dat het blijft zitten. Ik wil het namelijk (tijdelijk of langer afhankelijk van de werking) namelijk echt in gebruik gaan nemen. Al veel apparaten die het hebben begeven, heb ik namelijk niet meer vernieuwd. Toch staat er nog een hele grote luchtdichte zak met koffiebonen in mijn kelder en het zou wel fijn zijn als ik die niet met mijn kiezen eerst zou moeten vermalen. Ik heb de gok genomen en ga binnenkort dus zelf koffie malen! Meteen goede beweging voor mijn beide armen! Niet dat ik straks een gespierde arm heb en een slappe :-)

Toen ik daarna ook nog een doos tegenkwam van Het Komplete Handwerken uit de jaren zeventig met allerlei hebbedingetjes erin die toen bij die pakketten en mappen zaten, kon mijn dag al niet meer stuk. Veel malletjes voor hexagonnetjes patchwork en laat ik daar nu net mee bezig zijn, dus deze aanvulling met zakjes vol malletjes is meer dan welkom! Nog allerlei kaartjes en kammen voor bandweven, zakje draaioogjes ook voor bandweven, frivolitéspoel plus spoeltjes, wax, textielverf, zakjes met spiegeltjes, een bloemenmal, 10 cm uitsnede voor haak- en breiwerk, doorzichtig patroonpapier en andere motieven en patronen (niet alles staat op de foto wat ik hierboven heb vermeld). Ook kwam ik iets van wit plastic tegen (zie midden van de foto), waarvan ik niet weet waarvoor het dient. Het heeft wel iets met handwerken te maken. Ik heb die drie bekende rode handwerkmappen ooit jaren eerder bij de kringloop gekocht. Misschien kom ik al bladerend dat witte plastic dingetje wel tegen. 
Ik ben maar meteen 's avonds nog gaan kijken en het is een soort vorm om te gympen om daarmee kwastjes te haken. Normale gympevorken heb ik wel, dus maar eens snel gaan uitproberen.

Er werd me gevraagd of ik een kortingskaart had van de kringloop. Ik keek verbaasd en wist niet dat deze bestond. Toen werd er gezegd: "Ik geef u er zo een omdat u tenminste niet zeurt zoals alle andere klanten die altijd proberen te pingelen" Tja, als iets te duur is, zet ik het gewoon altijd terug. Jammer dan. Ik zie ook wel prijzen die totaal niet kloppen :-)

Nu is die korting maar minimaal, maar toch wel erg leuk nietwaar voor de volgende keren :-)

Incabessen

Vorig jaar had ik een zakje gedroogde Inca bessen gekocht. Best prijzig, maar je eet ze dan ook niet allemaal tegelijk op en doet er eigenlijk best lang mee (ik doe daar ongeveer 3 tot 4 weken mee). Af en toe neem ik een besje als vervanging van snoep of koek. Je proeft eerst een zoete smaak wat overgaat in een zure smaak die zuurder en zuurder wordt, maar erg lekker is! Stukken lekkerder dan bv een zuurtje! Ik probeer het ook zolang mogelijk in mijn mond te houden.
Dit besje hoort bij de 'superfoods'. Het is rijk aan diverse vitaminen, pectine, fosfor en eiwit. Ergens ben ik er niet zo voor om producten van heel ver te halen als ze dichtbij ook te koop zijn, maar voor deze maak ik toch een uitzondering. De meeste Incabesjes komen uit het wild uit Equador en zijn biologisch. Ik ben dan ook zeer tevreden met mijn nieuwe 'vondst' van superfood.

Ik keek later nog eens naar die besjes in de winkel, maar schrok toen wel van de prijs, die ineens een kwart duurder zijn geworden! Maar liefst € 9,95 per grote zak. Dat betaal ik er echt niet voor hoe lekker ze ook zijn. Ik wacht tot ze in de reclame zijn en dat is al een paar keer gebeurd. In die tussentijd neem ik wel andere gedroogde besjes die beter betaalbaar zijn.

Pas geleden waren de Inca bessen weer in de reclame en heb ik weer een hele grote zak gekocht. In vergelijking met andere gedroogde bessen (veenbessen e.d.) valt het eigenlijk ook wel weer mee, want die zitten in hele kleine zakjes. Opgeteld kom je ook tot zo'n hoog bedrag. Ze waren nu € 7,95. Nog veel, maar altijd weer beter dit dan zoetigheid.

Update: Ik heb ze in de natuurwinkel gekocht, maar lang niet alle natuurwinkels hebben deze besjes. Misschien dat ze via internet goedkoper zijn.

Herbegin opruimen

Na een ijverig begin dit jaar van weken dagelijks een beetje opruimen (de rage in Blogland 2012), moest ik noodgedwongen rust nemen en dan is het moeilijk om de eerste stappen weer te zetten om verder te gaan. Even heel diep zuchten. De eerste stappen zijn afgelopen weekend inmiddels weer gezet. Onze grote ergernis uit de huiskamer is namelijk nu weg. Dat was een grote verroeste hondenbench. Goed bedoeld, kregen we die toen we een hond van een jaar kregen om hem van alles te leren. Is maar weinig gebruikt eerlijk gezegd. Uiteindelijk werd de bench alleen nog maar gebruikt als uitkijktoren naar buiten voor de poezen en erin voor de hondenspeeltjes en knauwgevalletjes op te bergen. Het was natuurlijk wel erg schattig als hij met zijn neus de bench opendeed en er weer heel gelukkig al huppelend met een speeltje of botje uitkwam. Net zoals met kleine kinderen, ruimde ik dan regelmatig al zijn spulletjes weer op en hup in de hondenbench ermee. Maar het is natuurlijk van de zotte om alleen daarvoor een grote verroestte bench daar te hebben staan.
De hond werd er ook al tijden niet meer in opgesloten voor als hij iets gedaan had wat niet mocht. Het past gewoonweg niet bij ons al dat gedril. Op zijn tijd 'nee' zeggen, maar niet als een sergeant alles lopen te corrigeren en opsluiten. Je wordt er zelf alleen maar stapel van, wij tenminste wel. Een hond hoort niet in een kooi. Natuurlijk vermenselijk ik hem dan en denk eraan als ik bij het minste geringste zelf zou worden opgesloten. Ik ben meer van met zachte hand corrigeren en bijsturen, tenslotte is het nog een jonge hond met nog steeds van dat puppy-achtige gedrag. Is zelfs wel heel erg leuk om zo'n speelhond te hebben en die graag van afwisseling van speelgoed houdt.
Maar goed, de bench staat nu ingeklapt opgeslagen voor het geval het ineens wel nodig moet zijn. Het echte wegdoen zelf is een volgende fase. Eerst even aan het idee wennen dat het zo ook kan. Wat heb ik nu een zee van ruimte terug in mijn huiskamer! Heerlijk! De hond heeft nu een oude plastic groentenbox met al zijn rommeltjes gekregen en komt al weer met van alles en nog wat aanzetten. Wie er wel moeite mee hebben, zijn de poesjes, die kijken me steeds aan dat ze niet meer naar buiten kunnen kijken. Nee, nee ik verplaats me nu echt niet in de poesjes om het terug te zetten hoor :-) De bench blijft echt ingeklapt!