Oude kleding vermaken tot nieuwe

Ik ben een paar jaar naar de Tweede Oorlog geboren. Mijn ouders hadden het bepaald niet breed. Mijn vader werkte in de fabriek bij Philips en mijn moeder werkte zoals toen de gewoonte was thuis als huisvrouw. Ze was eigenlijk meer haar ouderlijk huis ontvlucht dan wat anders. Mijn moeder had een hoger iq dan mijn vader en dat was altijd met alles  te merken. Ze pasten ook totaal niet bij elkaar. Ze noemden zoiets dat zij 'de broek' aan had omdat zij de meeste beslissingen in huis nam. Mijn vader gaf al zijn geld af en kreeg zakgeld daarvoor teug. Wat hij had, gaf hij toch altijd uit (later aan drank). Vandaar dat mijn moeder altijd het beheer over het geld had en dat heeft ze terugkijkend wel goed gedaan. Ze hield een kasboek bij. Niet zo een om het totaal van de boodschappen in op te schrijven, maar echt ieder product apart. Ze wist precies waar iets goedkoper was. Fietste 10 km verder omdat daar een een dubbeltje op een artikel goedkoper was en sloeg dan zoveel in tot haar fietstassen vol waren.
Ook vanwege de armoede, hebben ze het maar bij 1 kind gelaten. Ik ben niet verwend, dat kon ook niet in die tijd. Juist omdat je enig kind was, werd er akelig op je gelet met alles wat je deed. In die zin ben ik dan ook streng opgevoed en mocht bepaald niet veel.

Waar Toon Hermans ooit over grapte over Sinterklaascadeaus was bij ons werkelijkheid. Weer een zelfgebreide trui of das met wanten. Altijd kleding, nooit hetgeen echt op mijn lijstje stond. Later begreep ik dat pas, maar in die tijd snapte ik maar niet dat andere kinderen wel altijd kregen wat ze vroegen en ik niet. Wij woonden in de buurt van een villawijk, waarvan de helft van de kinderen op de Nutsschool ook daarvan kwamen, de andere uit de zogeheten 'Philipsbuurt'. Dat waren huizen van Philips en als je daar werkte kon je in aanmerking komen voor een huis van Philips. Wij woonden daar net tussenin ook al werkte mijn vader ook gewoon bij Philips. Daardoor viel ik altijd net tussen tafellaken en servet.
Zo ver ik weet heb ik altijd zelfgebreide truien en vesten gedragen. Op zich klinkt dat goed, maar die dingen kriebelden altijd vreselijk. Altijd hetzelfde model: hoog gesloten, in een fel effen kleur of met ronde randen met motieven vanaf de mauw naar de hals om de restjes te verwerken. Ze breidde de mouwen ook van bovenaf, i.p.v. vanaf de manchetten om ze zo weer ieder jaar uit te kunnen trekken als het versleten was en een stukje met een randje eraan door te breien.

Ze maakte ook mijn kleding zelf toen ik klein was. Dit waren o.a. leuke gesmokte jurkjes, uit hele oude supersized herenoverhemden die ook zij weer had gekregen. Maar naarmate ik ouder werd, werden dat van die degelijke lange donkerblauwe of geruite plooirokken die in de reclame waren (vaak markt) en liefst vier maten te groot. Dat heette kleding op de groei kopen. Ik moest de band in mijn middel maar een paar keer omslaan onder de trui. Ik voelde me doodongelukkig met mijn kleding! Over schoenen het maar helemaal niet te hebben! Ik moest blij zijn dat het geen afdankertjes waren volgens mijn moeder die altijd van haar 6 jaar oudere zus en die nogal fors was alles moest afsjouwen in oorlogstijd. Ik had nik s te klagen met mijn nieuwe kleding, aldus mijn moeder. Tja, dat was de tijd van toen.

Ondertussen zag ik in mijn omgeving het modebeeld toch echt veranderen eind jaren 60 en ik had zo genoeg van mijn plooirokken en zelfgebreide kriebeltruien en -vesten dat ik oude kleding op zolder ben gaan zoeken. In die tijd waren er veel gerimpelde rokken en jurken. Ook mijn tante de jongere zus van mijn moeder vroeg ik of ze nog oude kleding had die ik mocht hebben. Vooral de effen stoffen hadden natuurlijk mijn interesse omdat het anders weer gedateerde stofjes zouden zijn. Ik haalde alle gerimpelde rokken uit elkaar, streek ze en maakte er weer rokjes of jurken van. Ik gebruikte geen patroon, maar keek heel goed hoe het eruitzag in de winkels, tekende dat snel na en maakte het na. Afwerken had nog niet zo mijn interesse, de buitenkant telde alleen nog maar.. Na een wasbeurt zag ik natuurlijk dat het wel zinvol was om de naadjes van binnen toch voortaan eerst af te werken :-) Door schade en schande wijs geworden, zeg maar. In die tijd hadden we geen zigzag, alleen een naaimachine die voor- of achteruit kon gaan. Ik mocht niet op de elektrische machine van mijn moeder, maar had al snel een eigen machine bemachtigd, ook al was het een trapmachine. Ik heb die nu nog, uit nostalgie altijd bewaard. Heerlijk, geen plooirokken meer in schotse ruit motief of donkerblauw of -groen! Nu nog zal ik dit soort stoffen nooit kiezen voor kleding. Ook kan ik absoluut niet tegen kleding wat zo hoog zit, het benauwd me nog steeds. Het moet allemaal open zijn bij mijn hals en niks mag kriebelen.

Ik was 13 jaar toen ik zonder ervaring achter de naaimachine plaatsnam. Nooit les gehad. Ik ging er gewoon achter zitten en begon. Ik doe dan ook alles intuïtief en uit gevoel. Later heb ik wel eens natuurlijk boeken doorgebladerd hoe de echte 'regels' zijn, maar het meeste vind ik nog steeds veel te omslachtig. Door de jaren heen heb ik eigen trucjes automatisch aangeleerd en die bevallen nog steeds het beste.
Ik vind het eigenlijk nog steeds het leukste en de grootste uitdaging om uit oude kleding iets nieuws te maken. Wat ik dan ook veel heb gedaan voor mijn dochter toen ze klein was. Zelfs vind ik dat leuker dan in een nieuwe lap te knippen! In feite was ik op dezelfde manier weer bezig als mijn moeder ;-)  Het zit er gewoon ingebakken! Het hergebruik van textiel zit er dan ook al heel wat jaartjes in! En nog steeds!

In de aarde wroeten

Wit vogelhuisje in klimop

Vorig week of misschien al die week ervoor stond er een berichtje in de krant dat je met je handen in de tuin moet gaan werken om stress te vermijden. Ergens grappig want ik ben inderdaad al weken en weken automatisch hiermee bezig om direct als ik thuis ben van het werk met mijn handen in de moestuin te gaan wroeten. Niet mijn werk zelf is zo stressig, maar wel de techniek die hiermee gemoeid is en wat het externe ICT-bedrijf maar niet opgelost krijgt bij mij.
Ik merkte zelf al dat na een hele drukke dag, dat in de tuin werken me dat erg goed deed in welk weer dan ook. Alles viel van me af door in 'mijn grote verwilderde zandbak'  te 'spelen'. Mij doet het zelfs nog het beste als het een beetje miezert buiten. Ik hou nu eenmaal van motregen. Alles ruikt dan zo heerlijk, het is goed voor de planten en ook voor mij. Het is heerlijk stil buiten, je hebt het buitengebeuren helemaal voor jezelf alleen. Ik hou van rust om me in terug te trekken. Je kunt zoiets ook 'aarden' noemen, alleen niet alleen met mijn voeten, maar ook met mijn handen. Ook het daarna stomweg turen naar de tuin en allerlei ideeën de revue laten passeren daarover. Ik zit daar dan rustig bij elkaar een paaruur en heb dan in totaal toch nog aardig gewerkt met die afwisseling, kijken en werken. Als ik dan daarna weer naar binnen ga, is alles van  het 'werk' gezakt. Dat ze hier een onderzoek naar hebben gedaan, dat kon ik ook wel vertellen dat dit bijzonder goed werkt :-) Ik begin altijd met tegenzin, veel te moe, maar naarmate ik bezig ben en resultaat zie, komt de zin altijd. Nog even dit, nog even dat en er is weer resultaat te zien al gaat het maar met kwart vierkante metertje per dag.

Helaas ligt het nu een week stil. Juist omstreeks het avondeten, stikt het daar van de muggen en ben ik al regelmatig geprikt. Met normale azijn (geen huishoudazijn!) hou ik de jeuk wel tegen, maar de bulten worden er nu toch echt teveel. Dan maar even nu snel kijken, gietertjes water geven en weg wezen.
Op een dagje deze week dat ik niet kon inslapen meer na half 5 was ik helemaal klaarwakker was, ben ik zachtjes om niemand wakker te maken in de buurt in de tuin gaan werken. Heerlijk! Om die tijd zitten er geen muggen heb ik gemerkt. Ik had ook zoveel energie zo vroeg. Een was laten draaien plus buiten opgehangen, de kattenbakken uitgesopt, binnen geveegd, fornuis gesopt, afgewassen enz. enz. Die energie is er 's avonds echt niet meer. Nu overweeg ik dus ernstig om mijn ritme van late vogel te verplaatsen naar vroege vogel met opstaan. Ik was er al geleidelijk mee bezig geen nachtvogel meer te zijn, maar op tijd naar bed (dat was ook om cv energie te sparen). Gaan slapen is een ander verhaal. Als je jaren zo'n ritme hebt, verander je dat niet even snel, maar zoiets moet langzaam groeien.
Dit beviel me erg goed in ieder geval. In de 2 uur 's morgens heb ik meer gedaan dan 's avonds na het werk. Ik ga het dus serieus overwegen vroeger op te staan deze komende maanden. Of dat lukt, is een tweede natuurlijk.

Biologische klok

Zo af en toe wil ik hier wat van mijn leven en denkwijze kwijt. Dat kan gelukkig weer omdat ik redelijk tot zeer anoniem ben hier. Het heeft dan wel niets met consuminderen te maken, maar indirect wel met mijn leefstijl natuurlijk.

In de jaren dat ik jong was en een paar relaties heb versleten, dacht ik wel aan kinderen krijgen, maar dacht daarbij ook altijd aan de partner hoe hij over kinderen dacht. Jaren vond ik ze eerlijk gezegd ook niet geschikt om de vader van een eventueel kind van me te zijn, te verschillende ideeën. Een stemmetje in me waarschuwde altijd daarvoor. Maar de jaren gingen voorbij en op mijn 33e begon toch wel mijn biologische klok te lopen voelde ik en ging ik na een kraambezoek altijd met een weemoedig gevoel daar vandaan. Mijn vriendinnen, nichtjes en een aantal vrouwelijke collega's om me heen waren al jaren getrouwd en hadden allemaal ook kleine inderen. Ik werd regelmatig gevraagd om te babysitten. Ik stopte mijn kinderwens dan ook heel erg ver weg, want de fase relatie moest eerst goed zijn. In die tijd had ik ook een vriendin die ongehuwd was en een kind had gekregen. Haar relatie was een knipperlichtrelatie die tot nu toe nog steeds zo is na al die jaren. Ik vond het erg knap van haar hoe ze dat deed.

Mijn toen huidige vriend begon zelf ineens over kinderen. Ik had de wens zo ver weggestopt dat ik antwoordde om de komende tijd er heel erg intensief over na te zullen denken. Want zo vond hij als ik ze wilde er toch wel nu zo ongeveer aan moest beginnen. Ik begon ijverig wat sokjes te haken en een truitje te breien en te kijken wat dat me deed of er gevoelens naar boven zouden komen die ik zo ver weg had gestopt. Als antwoord gaf ik hem de sokjes cadeau dat ik inderdaad toch wel diep in me nog steeds een grote kinderwens had en ze dus ook wel wilde. Ik was beslist niet over 1 nacht ijs gegaan en er heel diep over nagedacht. Het gevoel was gelukkig weer helemaal terug! Ik was er helemaal klaar voor. Hij wist dan ook dat er vanaf dat ogenblik geen voorbehoedmiddel (o.a. pessarium) meer gebruikt werd en dat de kans aanwezig was dat ik zwanger kon raken. Dan ineens na een half jaar toen er voor het eerst over gesproken was, begon hij ineens minder interesse te tonen dan eerst. Typisch zijn gedrag, eerst hoog enthousiast en dan weer op een laag pitje. Maar mijn moederinstinct was inmiddels zeer hoog aangewakkerd. Ik merkte dan ook dat ik uitgerekend nu juist zwanger was geworden. Moest ik dan nu dan wel zeggen? Ik was er super gelukkig mee, tenslotte was het geen ongelukje en heel erg gewenst, door mij dan wel te verstaan.

Het eerste bezoek bij mijn dokter verliep ontzettend vreemd, heel anders dan ik hoorde van anderen. Hij vroeg ook naar het niet getrouwd zijn van mij. Nou en daar beslis ik zelf toch over of ik dat wil of niet. We leven niet meer in 1800 hoor. Ik ben er geen voorstander van. Mijn ouders hebben er 14 jaar over gedaan om van elkaar af te komen met de nodige processen en veel ellende. Voor mij nooit geen huwelijk. Waar bemoeit hij zich mee. Het onderzoek zelf was me echter iets te grondig en naderhand heb ik dat zo hier en daar nagevraagd of dat normaal was (o.a. het Fiom). Nee dus niet normaal! Hij kwam ook op een zwarte lijst te staan voor dit soort situaties hoorde ik later! Echter voor ik zijn kamer inging, gaf hij al breed grijnzend een hand aan een patiënte om haar te feliciteren met haar zwangerschap. Wel heb je ooit! Ik werd niet gefeliciteerd, maar kreeg de wind van voren omdat ik niet getrouwd was! Wat voelde ik me beledigd en gekleineerd! Mij de les te lezen voor een gewenst kind! En alleen omdat ik niet getrouwd was en ook niet wilde trouwen! Bij het Fiom hebben ze toen het adres van een vroedvrouw gegeven die zelf niet getrouwd was, dus dat communiceerde een stuk gemakkelijker! Ik werd een soort van BOM-moeder zoals dat toen heette, maar wel met een partner.

Ik was natuurlijk wel teleurgesteld dat op dat moment mijn vriend juist minder interesse in kinderen had. Toen ik het vertelde, werd hij gelukkig toch nog erg enthousiast en wilde vanaf de eerste schreeuw er altijd bij zijn. Dat leek dus allemaal wel weer goed te zijn gekomen. Ook mijn ouders vonden het super leuk natuurlijk en zijn ouders. Ik was enig kind en hij ook, zij werden nu opa en oma.

De volgende stap was om het grote nieuws op mijn werk te vertellen. Nou daar kreeg ik dan de volgende koude douche. Of ik niet beter aan een abortus kon gaan denken! Wel heb je ooit! Nee, dit is geen ongelukje, maar een zeer gewenst kind! Ik ben geen tienermoeder maar 33! Geen felicitaties, alleen maar denk er nog eens goed over na. Collega's vonden me ontzettend stom en praatten ook al in die richting. Hoezo moet ik over een abortus nadenken, ik was juist hartstikke blij! Ik ben altijd een zeer zelfstandig iemand geweest, die echt niet in zeven sloten tegelijk loopt. Waarom zou ik zoiets niet kunnen en zij wel? Wat maakt dat zij wel moeder kunnen zijn en ik niet? Belachelijk! Er mankeert niks aan mij hoor. Wat ben ik minder dan zij? Na mij werden nog andere ongetrouwde collega's zwanger en werden uitbundig uitgehoord. Vanaf die tijd voelde ik een hele grote afstand ontstaan. Ik kon mijn geluk niet met veel mensen delen in die tijd!

Toen ik bijna 34 was, heb ik een gezonde dochter gekregen. Ikzelf had bekkeninstabiliteit gekregen en liet me niet kennen. Acht weken na de geboorte was ik weer present i.p.v. de vastgestelde zes in die tijd. Vraag me niet hoe, want het deed hele erg pijn (heeft zeker een half jaar nog geduurd voor het in orde was met fysiotherapie en een op maat gemaakt strakke riem om mijn bekken), maar ik wilde geen praatjes dat ik niks zou mankeren en maar deed alsof of zo. Twee collega's van me zijn pas na 3/4 jaar eventjes komen kijken met een foeilelijk afdelingscadeautje. Tjonge wat een medeleven. En dat alleen omdat ik niet getrouwd was!

Ik woonde samen met mijn vriend, maar die is na slechts 1 week na de geboorte vertrokken. Reden: hij kon niet tegen het gehuil. Nu moet ik wel zeggen, zodra hij er was, huilde ze aan een stuk. Hij was de deur nog niet uit (hij had ook nog zijn eigen huurappartement gelukkig) en ze was meteen stil. Het zal zo gemoeten hebben. Hij eiste ook mijn gekochte huis op om het 100% op zijn naam over te laten schrijven en meer van die rare eisen. Onze relatie op afstand werd toen met de week minder tot er niets meer over was. Hij wilde ook geen band met mijn dochter, ze hoorde niet bij zijn leven. Ik denk dat ze zo'n 3 keer zelf nog contact heeft opgenomen met mijn hulp met zoeken naar zijn adres. Door zijn botte, beledigende uitspraken tegen haar, bestaat hij niet meer voor haar. Hij verbood ook zijn ouders na een poosje contact te hebben met ons. Ze was hun eigen kleinkind! Het was hij of zij, zo stelde hij hun voor deze keuze! Ze kozen voor hem.

Haar geboorte is het mooiste wat me in mijn leven is overkomen en ik heb er nooit spijt van gehad ondanks dat mijn moederschap wat minder over rozen is gegaan dan misschien bij anderen, zeker financieel gezien. Ik had altijd gewerkt om alles zelf te kunnen bekostigen. Ik heb ook altijd in mijn eentje voor haar gezorgd, zonder kindbijdrage van de vader. Zij was en is nog steeds mijn grote doel. Stiekempjes vergelijk ik wel eens de kinderen van mijn toenmalige collega's met mijn dochter. Meer dan de helft van de ouders zijn inmiddels gescheiden. Als ik dan zie hoe die kinderen terecht zijn gekomen, moeite hebben gehad met de scheiding en hun studie is verlopen, dan heb ik het helemaal niet zo verkeerd gedaan: een dochter afgestudeerd op de universiteit. Ze dachten zeker dat een alleenstaande moeder geen kind kan opvoeden.

Het enige wat ik wel eens vervelend heb gevonden achteraf is dat mijn dochter zelf overal vertelde als er naar gevraagd werd over haar vader, dat ik gescheiden was en ze niet durfde te vertellen dat ik niet eens getrouwd was. Dan dacht ik wel eens, had ik dan toch moeten trouwen voor haar en daarna moeten scheiden? Dan was hij zelfs verplicht geweest kindbijdrage te betalen. Maar zo ben ik niet, heb nooit zelfs naar die kindbijdrage gevraagd. Geen rechten, geen plichten. Voor mij voelt het zo goed die keuze die ik toen gemaakt heb, maar de omgeving was er bepaald nog niet rijp voor.

Uitstapje naar het consumeren

 

Zo eens in de zoveel tijd heb ik ook gewoon zin om normaal geld te spenderen en iets luxe te kopen. Gelukkig blijft ditt bedrag dan ook wel binnen de perken en tevens kan dat best wel eens een keertje, vind ik zelf, als ik de rest van het jaar zo consuminder.

Al een behoorlijke tijd liep ik erover te denken om een goed fototoestel te kopen. Ik heb dan wel een digitaal toestel (Olympus), maar dat is inmiddels 10 jaar oud en als ik 10 foto's maak dan zijn er 9 wazig. Ik maak ze daarom zo groot mogelijk op hoge resolutie zodat als ik ze verklein, ze nog enigszins scherp lijken. Of het duurt lang met instellen, dat het leuke moment al weer over is. Het toestel neemt namelijk zeer de tijd met uitrekenen om de daadwerkelijke foto te nemen. Maar steeds stelde ik dat moment om een nieuwe te kopen uit, want tenslotte heb ik een toestel en dat is dan overbodige luxe. Dubben, dubben en maar dubben en ik zette het steeds weer uit mijn hoofd. Op mijn werk kon ik wel een goed fototoestel lenen van een paar jaar oud en dat heb ik tijdens de kerstvakantie maar eens beter leren kennen. Het was zo goed als nooit in gebruik, dus ik dacht al, dat heb ik mooi opgelost zo. Helaas op een zekere dag, had een ander het een keertje nodig en daar is helaas wat te veel druk bij gebruikt om het kaartje erin te stoppen, dat in het dure toestel van binnen het een en ander verbogen is en werkt nu helaas niet meer. Dag toestel.

Maar in diezelfde tijd kregen wij allemaal een mobiel op het werk te leen en die maakt ook mooie scherpe foto's. Had ik even geluk. Het vervelende was alleen dat de foto's erop mijn mobiel niet afgehaald konden worden. Er zijn toch diverse mogelijkheden, maar bij dit toestel van mij echt niet. Diverse techneuten hebben zich ermee bemoeid, maar ook hen lukte het niet. Het toestel werd inmiddels opnieuw geïnstalleerd, want met mailen, bleek de mail niet aan de komen. Dat is toch wel lastig! Echter brak toen ook de periode aan van Vodafone dat even alles plat ging, dus de techneuten gooiden het daar maar op. Ik had echter toch zeer zo mijn twijfels. Nu alle problemen over zouden moeten zijn, doet de mobiel het helemaal niet meer, ik kan er niet meer mee bellen, gebeld worden, voicemail inspreken of afluisteren en dus ook niet fotograferen. Ja en dan begint het toch wel weer te kriebelen met twijfelen of ik dan toch maar niet een nieuw fototoestel moet kopen. Ik heb tenslotte een toestel, al maakt die geen scherpe foto's, ja af en toe, die 1 op de 10 ...

Nu kregen wij ineens van het werk een extraatje deze maand. Ook dat geeft me een erg dubbel en raar gevoel. Eerst reorganisaties en flinke bezuinigingen. Veel collega's weg; geen contracten werden meer verlengd en dan krijgt wel iedereen op het einde van de overgeblevenen een extraatje. Nu vind ik een extraatje natuurlijk wel erg leuk, daar niet van. Ze vonden dat wij zo hard allemaal gewerkt hadden het afgelopen jaar, door zoveel werk te hebben verricht van diegenen die moesten vertrekken. Ja, dan heb ik het natuurlijk wel hard verdiend. Ik ga me er ook niet druk om maken verder. Het bedragje is zeer welkom tenslotte!

Maar ik heb dus onverwacht iets extra's en dan maakt mijn twijfelen ineens wel een rare bokkensprong, want laat ik nu al tijden een bepaald toestel, de Nikon d3100, in gedachten hebben en prompt zijn ze nu in de reclame bij een super gigant. Ze waren zelfs de eerste dag al op en er komen er nog 50 binnen. Ik was nummer 15 inmiddels al weer op de wachtlijst. Ja dus, ik heb besloten en heb zo maar luxe geconsumeerd en mezelf getrakteerd op een fototoestel van het extraatje plus van een beetje vakantiegeld alvast van de volgende maand. En nu kan ik straks echte scherpe foto's maken! Nog even twee weken geduld hebben.

Zo stond ik vandaag in de tuin en hoorde een vogel flink te keer gaan in de lucht. Toen ik ging kijken, bleek het een kraai te zijn die helemaal in het topje van de bovenste tak in de boom zat. En maar krakkeleren. Ik heb snel een foto (lees: diverse dus) genomen (zie helemaal in het midden van de foto, een klein zwart stipje boven de boom). Ik heb geprobeerd om de foto in te zoemen, maar dat ziet er dus erg pixelig uit. Meestal zie je vogels op een rechte of schuine horizontale tak zitten, maar zo verticaal bijna nooit, Tja dan mis ik natuurlijk zo'n goed toestel op zo'n moment he. Maar binnenkort  kan ik er een ophalen ;-) Geen bloemetje of insect heeft nog rust als ik dan de buurt ben. Tjonge, jonge en ik noem mezelf consuminderaar...

Afrekening van water

De rekening van het water is ook al een poosje binnen. Van 99 m3 naar 34 m3 verbruik, dus 2/3 minder dan andere jaren! Van € 37 euro naar € 26 euro per maand. Het was vorig jaar mei al een keer bijgesteld naar € 30,  daardoor is het bedrag wat ik terugkrijg  € 22,57. Het werkelijke verschil is wel € 130 minder. Niet gek dus.
Eigenlijk zou het ongeveer maar 50% moeten zijn, goed beschouwd, maar omdat ik ook minder verbruik dan mijn dochter is dat dus wel even 66%.

Waarop wordt het er dan allemaal bespaard?

• Minder wassen draaien. Ik draai alleen als de wasmachine echt vol is. Ik spaar het dus eerst op.
• Ik douche maar hooguit 5 minuten per dag, dochter deed dat in 3 kwartier.
• Ik vang al het douchewater op, waar ik handen mee was, groenten schoon spoel en gebruik dat o.a. op voor het toilet, sopjes, handwas, planten water geven (het eerste koude water vang ik op in gieters). 
• Ik was de auto met een emmer sop en daarna met een schone emmer water, dus nooit met een slang (1x per jaar).
• De tuin krijgt alleen maar water van het eerste opgevangen douchewater of groente schoon wassen. Verder vang ik hier en daar regenwater op in de tuin en geef dat ook aan de planten. Ik sproei nooit met een tuinslang en vul nooit de tuingieter zo maar. Toch heb ik altijd water genoeg voor de tuin. Ook in droge periodes loop ik regelmatig met een gietertje door de tuin van het water van bv groenten en handen wassen.

Mijn douche is tevens in de toiletruimte beneden dus hoef ook niet te sjouwen met water van boven naar beneden, dat scheelt natuurlijk ook. Ik denk dat ik het nog ietsje naar beneden kan halen, maar niet erg veel meer. Of dit veel of weinig is ten opzichte van anderen?