Biologische klok

Zo af en toe wil ik hier wat van mijn leven en denkwijze kwijt. Dat kan gelukkig weer omdat ik redelijk tot zeer anoniem ben hier. Het heeft dan wel niets met consuminderen te maken, maar indirect wel met mijn leefstijl natuurlijk.

In de jaren dat ik jong was en een paar relaties heb versleten, dacht ik wel aan kinderen krijgen, maar dacht daarbij ook altijd aan de partner hoe hij over kinderen dacht. Jaren vond ik ze eerlijk gezegd ook niet geschikt om de vader van een eventueel kind van me te zijn, te verschillende ideeën. Een stemmetje in me waarschuwde altijd daarvoor. Maar de jaren gingen voorbij en op mijn 33e begon toch wel mijn biologische klok te lopen voelde ik en ging ik na een kraambezoek altijd met een weemoedig gevoel daar vandaan. Mijn vriendinnen, nichtjes en een aantal vrouwelijke collega's om me heen waren al jaren getrouwd en hadden allemaal ook kleine inderen. Ik werd regelmatig gevraagd om te babysitten. Ik stopte mijn kinderwens dan ook heel erg ver weg, want de fase relatie moest eerst goed zijn. In die tijd had ik ook een vriendin die ongehuwd was en een kind had gekregen. Haar relatie was een knipperlichtrelatie die tot nu toe nog steeds zo is na al die jaren. Ik vond het erg knap van haar hoe ze dat deed.

Mijn toen huidige vriend begon zelf ineens over kinderen. Ik had de wens zo ver weggestopt dat ik antwoordde om de komende tijd er heel erg intensief over na te zullen denken. Want zo vond hij als ik ze wilde er toch wel nu zo ongeveer aan moest beginnen. Ik begon ijverig wat sokjes te haken en een truitje te breien en te kijken wat dat me deed of er gevoelens naar boven zouden komen die ik zo ver weg had gestopt. Als antwoord gaf ik hem de sokjes cadeau dat ik inderdaad toch wel diep in me nog steeds een grote kinderwens had en ze dus ook wel wilde. Ik was beslist niet over 1 nacht ijs gegaan en er heel diep over nagedacht. Het gevoel was gelukkig weer helemaal terug! Ik was er helemaal klaar voor. Hij wist dan ook dat er vanaf dat ogenblik geen voorbehoedmiddel (o.a. pessarium) meer gebruikt werd en dat de kans aanwezig was dat ik zwanger kon raken. Dan ineens na een half jaar toen er voor het eerst over gesproken was, begon hij ineens minder interesse te tonen dan eerst. Typisch zijn gedrag, eerst hoog enthousiast en dan weer op een laag pitje. Maar mijn moederinstinct was inmiddels zeer hoog aangewakkerd. Ik merkte dan ook dat ik uitgerekend nu juist zwanger was geworden. Moest ik dan nu dan wel zeggen? Ik was er super gelukkig mee, tenslotte was het geen ongelukje en heel erg gewenst, door mij dan wel te verstaan.

Het eerste bezoek bij mijn dokter verliep ontzettend vreemd, heel anders dan ik hoorde van anderen. Hij vroeg ook naar het niet getrouwd zijn van mij. Nou en daar beslis ik zelf toch over of ik dat wil of niet. We leven niet meer in 1800 hoor. Ik ben er geen voorstander van. Mijn ouders hebben er 14 jaar over gedaan om van elkaar af te komen met de nodige processen en veel ellende. Voor mij nooit geen huwelijk. Waar bemoeit hij zich mee. Het onderzoek zelf was me echter iets te grondig en naderhand heb ik dat zo hier en daar nagevraagd of dat normaal was (o.a. het Fiom). Nee dus niet normaal! Hij kwam ook op een zwarte lijst te staan voor dit soort situaties hoorde ik later! Echter voor ik zijn kamer inging, gaf hij al breed grijnzend een hand aan een patiënte om haar te feliciteren met haar zwangerschap. Wel heb je ooit! Ik werd niet gefeliciteerd, maar kreeg de wind van voren omdat ik niet getrouwd was! Wat voelde ik me beledigd en gekleineerd! Mij de les te lezen voor een gewenst kind! En alleen omdat ik niet getrouwd was en ook niet wilde trouwen! Bij het Fiom hebben ze toen het adres van een vroedvrouw gegeven die zelf niet getrouwd was, dus dat communiceerde een stuk gemakkelijker! Ik werd een soort van BOM-moeder zoals dat toen heette, maar wel met een partner.

Ik was natuurlijk wel teleurgesteld dat op dat moment mijn vriend juist minder interesse in kinderen had. Toen ik het vertelde, werd hij gelukkig toch nog erg enthousiast en wilde vanaf de eerste schreeuw er altijd bij zijn. Dat leek dus allemaal wel weer goed te zijn gekomen. Ook mijn ouders vonden het super leuk natuurlijk en zijn ouders. Ik was enig kind en hij ook, zij werden nu opa en oma.

De volgende stap was om het grote nieuws op mijn werk te vertellen. Nou daar kreeg ik dan de volgende koude douche. Of ik niet beter aan een abortus kon gaan denken! Wel heb je ooit! Nee, dit is geen ongelukje, maar een zeer gewenst kind! Ik ben geen tienermoeder maar 33! Geen felicitaties, alleen maar denk er nog eens goed over na. Collega's vonden me ontzettend stom en praatten ook al in die richting. Hoezo moet ik over een abortus nadenken, ik was juist hartstikke blij! Ik ben altijd een zeer zelfstandig iemand geweest, die echt niet in zeven sloten tegelijk loopt. Waarom zou ik zoiets niet kunnen en zij wel? Wat maakt dat zij wel moeder kunnen zijn en ik niet? Belachelijk! Er mankeert niks aan mij hoor. Wat ben ik minder dan zij? Na mij werden nog andere ongetrouwde collega's zwanger en werden uitbundig uitgehoord. Vanaf die tijd voelde ik een hele grote afstand ontstaan. Ik kon mijn geluk niet met veel mensen delen in die tijd!

Toen ik bijna 34 was, heb ik een gezonde dochter gekregen. Ikzelf had bekkeninstabiliteit gekregen en liet me niet kennen. Acht weken na de geboorte was ik weer present i.p.v. de vastgestelde zes in die tijd. Vraag me niet hoe, want het deed hele erg pijn (heeft zeker een half jaar nog geduurd voor het in orde was met fysiotherapie en een op maat gemaakt strakke riem om mijn bekken), maar ik wilde geen praatjes dat ik niks zou mankeren en maar deed alsof of zo. Twee collega's van me zijn pas na 3/4 jaar eventjes komen kijken met een foeilelijk afdelingscadeautje. Tjonge wat een medeleven. En dat alleen omdat ik niet getrouwd was!

Ik woonde samen met mijn vriend, maar die is na slechts 1 week na de geboorte vertrokken. Reden: hij kon niet tegen het gehuil. Nu moet ik wel zeggen, zodra hij er was, huilde ze aan een stuk. Hij was de deur nog niet uit (hij had ook nog zijn eigen huurappartement gelukkig) en ze was meteen stil. Het zal zo gemoeten hebben. Hij eiste ook mijn gekochte huis op om het 100% op zijn naam over te laten schrijven en meer van die rare eisen. Onze relatie op afstand werd toen met de week minder tot er niets meer over was. Hij wilde ook geen band met mijn dochter, ze hoorde niet bij zijn leven. Ik denk dat ze zo'n 3 keer zelf nog contact heeft opgenomen met mijn hulp met zoeken naar zijn adres. Door zijn botte, beledigende uitspraken tegen haar, bestaat hij niet meer voor haar. Hij verbood ook zijn ouders na een poosje contact te hebben met ons. Ze was hun eigen kleinkind! Het was hij of zij, zo stelde hij hun voor deze keuze! Ze kozen voor hem.

Haar geboorte is het mooiste wat me in mijn leven is overkomen en ik heb er nooit spijt van gehad ondanks dat mijn moederschap wat minder over rozen is gegaan dan misschien bij anderen, zeker financieel gezien. Ik had altijd gewerkt om alles zelf te kunnen bekostigen. Ik heb ook altijd in mijn eentje voor haar gezorgd, zonder kindbijdrage van de vader. Zij was en is nog steeds mijn grote doel. Stiekempjes vergelijk ik wel eens de kinderen van mijn toenmalige collega's met mijn dochter. Meer dan de helft van de ouders zijn inmiddels gescheiden. Als ik dan zie hoe die kinderen terecht zijn gekomen, moeite hebben gehad met de scheiding en hun studie is verlopen, dan heb ik het helemaal niet zo verkeerd gedaan: een dochter afgestudeerd op de universiteit. Ze dachten zeker dat een alleenstaande moeder geen kind kan opvoeden.

Het enige wat ik wel eens vervelend heb gevonden achteraf is dat mijn dochter zelf overal vertelde als er naar gevraagd werd over haar vader, dat ik gescheiden was en ze niet durfde te vertellen dat ik niet eens getrouwd was. Dan dacht ik wel eens, had ik dan toch moeten trouwen voor haar en daarna moeten scheiden? Dan was hij zelfs verplicht geweest kindbijdrage te betalen. Maar zo ben ik niet, heb nooit zelfs naar die kindbijdrage gevraagd. Geen rechten, geen plichten. Voor mij voelt het zo goed die keuze die ik toen gemaakt heb, maar de omgeving was er bepaald nog niet rijp voor.